فکر می کردم رتبه ی کنکورم بین ۲۰۰۰ تا ۳۰۰۰ بشه اما به طرز معجزه آسایی ۵۲۰۰ شد و باعث شد به جای رشته برق دانشگاه تبریز، مهندسی معماری دانشگاه هنر اسلامی تبریز رو به عنوان اولویت اولم، انتخاب کنم. البته تعریف هایی که از این دانشگاه شنیده بودم و اعمال نظر بقیه هم بی تاثیر نبود که” برای دخترها توی رشته های مهندسی، معماری بهترینِ، توام که هندسه دوست داری و نقاشیتم خوبه پس معماری بزن”. این شد که اولین تصمیم بزرگ زندگیم رو گرفتم و شدم دانشجوی غیربومی معماری در شهر اولین ها؛ تبریز، شهری که برای من هم خیلی از اولین بارهارو رقم زد.

خوشحالم که رتبه ام بدتر از انتظارم شد، وگرنه الان از مقاومت و خازن حرف می زدیم و شاید اصلا اینجا نبودیم… بله، انتخابم درست بود و من لابه لای واحدهای معماری متوجه علاقه وافرم به شهر و پژوهش شهری شدم و همچنین با کسی آشنا شدم که تا به الان بهترین دوست، همکار و مشوق هم بودیم، سپیده. کسی که خوندن این مطالب رو در سایت براتون ممکن کرده و سنگینی نیمه دوم کار روی دوششه.